Πάρτο είδηση! Είναι πιθανό να μη συναντήσεις ποτέ την πραγματική αγάπη.
Νίκος Κακαβούλης
Θες να έχεις τα χέρια σου ελεύθερα; Άκουσέ το στο Spotify σε αφήγηση από τη Νανά Τσούμα.
Έχω κάνει πολλές σχέσεις στο παρελθόν αναζητώντας την πραγματική αγάπη. Τα χρόνια περνούν και ακόμα δεν τη συνάντησα. Θα είναι η μοναξιά το βάρος μου;
– ΑΝΩΝΥΜΟΣ
Από την αρχή την περιμέναμε.
Την αγάπη, την αντιλαμβανόμασταν ενστικτωδώς πολύ πριν γίνει πιθανότητα. Ξέραμε ότι θα είναι συνδεδεμένη με το μοναδικό συναίσθημα του να μας καταλαβαίνουν ακριβώς για αυτό που είμαστε και ότι, επιτέλους, θα υπήρχε η πιθανότητα να μιλήσουμε με κάποιον χωρίς τον κίνδυνο να κριθούμε.
Αυτή η αγάπη θα ήταν μια συνωμοσία των δυο μας απέναντι στο σύμπαν. Μια σχέση που μόνο οι ανόητοι ή οι (πολύ) προκατειλημμένοι δεν θα καταλάβαιναν ότι στην ουσία της δεν είναι παρά μια επιβεβαίωση ότι είμαστε ζωντανοί. Θα είχε να κάνει με το να σου αρέσει ο άλλος τόσο (μα τόσο!) πολύ και με την (αληθινή) αποκάλυψη, ότι ένα τέτοιο συναίσθημα μπορεί να είναι αμοιβαίο. Σε τέτοιο βαθμό που να μπορείς να κάνεις τα πάντα μαζί του. Από νωρίς περιμέναμε ότι η αγάπη θα ήταν το καλύτερο κομμάτι της ενηλικίωσης και δεν είχαμε άδικο.
Στο όνομα της αγάπης βάλαμε τους εαυτούς μας σε απίθανες καταστάσεις. Πήγαμε πιο μακριά από ότι φανταζόμασταν. Αγοράσαμε ρούχα που δεν μας ταίριαζαν. Περάσαμε απρόβλεπτα πολύ χρόνο γύρω από τα μαλλιά μας και αγχωθήκαμε αφόρητα για τις πιο μικρές ατέλειες του δέρματος μας. Ήπιαμε κοκτέιλ σε εξωτικά (επικίνδυνα) χρώματα και καταλήξαμε, τις πρωινές ώρες, σε (εξωγήινα) περίεργα μέρη της πόλης, σε κρεβατοκάμαρες – στο καλό σενάριο – που ξέραμε εξαρχής ότι δεν είναι για μας, αλλά, ίσως, θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν να πετύχουμε το στόχο μας. Μετά βγήκαμε ξανά με τους ίδιους ανθρώπους που ξέραμε ότι είναι προβληματικοί γιατί δεν θέλαμε να μας χαρακτηρίσουν σαν παράξενους. Δεν ήταν πάντα σωστές οι επιλογές μας. Στην πραγματικότητα ήταν σχεδόν πάντα λάθος. Αλλά διατηρήσαμε το ηθικό μας ακμαίο με την ακλόνητη πεποίθηση ότι στο τέλος όλα θα πάνε καλά.
Αλλά ο χρόνος πέρασε.
Πολλές δεκαετίες είναι πίσω μας πια. Σπαταλήσαμε πολύ καιρό σε προβληματικές καταστάσεις που έμοιαζαν, αλλά απείχαν, από αυτή την αγάπη που ψάχναμε και δεν μας επέτρεψαν να βρούμε τη φωνή μας. Και κάποια στιγμή, αποδεχτήκαμε κάτι για το οποίο ακόμα τρέμουμε, αργά το βράδυ, όταν το φως της ημέρας δεν μπορεί να μας κρίνει, ότι η αγάπη, αυτή η συγκεκριμένη αγάπη που ψάχναμε, παρά τις προσπάθειες μας, δεν θα έρθει για μας. Η ζωή μας θα τελειώσει χωρίς ποτέ να ζήσουμε αυτό που τόσο επιθυμούσαμε.
Οι λόγοι ήταν πολλοί και τελείως μπανάλ.
Έχω πολύπλοκο παρελθόν, περίεργα γούστα, δεν εμπιστεύομαι εύκολα, είμαι άσχημος, πολύ χοντρός, πολύ λεπτός, δεν είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τους σωστούς ανθρώπους, είμαι άτυχος. Και όσο και να προσπαθούμε, και η αλήθεια είναι ότι προσπαθήσαμε περισσότερο για από οτιδήποτε άλλο, δεν θα τα καταφέρουμε. Είναι μια πραγματικότητα που ποτέ δεν θα έρθει για μας.
Η συνειδητοποίηση αυτής της θλιβερής αλήθειας μπορεί να ξεκινήσει από μια ασήμαντη απογοήτευση: ένα πολλά υποσχόμενο ραντεβού που δεν εξελίχθηκε όπως θα θέλαμε ή μια γνωριμία που παρά τον αρχικό ενθουσιασμό δεν επικοινώνησε ποτέ μαζί μας. Αυτοί που σκότωσαν τη ρομαντική μας περιόδο, δεν μπορούν φυσικά να φανταστούν τι επίδραση θα είχαν πάνω μας. Σίγουρα δεν επιδίωξαν να μας βλάψουν. Δεν μπορούμε να τους μισήσουμε για μια άτυχη συγκυρία και ας ήταν αυτή ακριβώς η έλλειψη επιθυμίας προς το πρόσωπό μας που οδήγησε στην επίγνωση που τώρα απειλεί την ίδια τη λογική μας.
Ιστορίες, σαν και αυτή, που εμπνέουν και παρακινούν. Κάθε εβδομάδα στο email σου.
Πίσω από την κουρτίνα του μυαλού μας οι σκηνές δεν είναι όμορφες.
Ευτυχώς που η ιδιωτικότητα μας προστατεύει από σκηνικά που θα θέλαμε (γρήγορα) να ξεχάσουμε. Γιατί θα υπάρξουν στιγμές απόλυτης απελπισίας με δάκρυα, πικρόχολες απορρίψεις των πάντων, μεμψιμοιρία και κουβέντες για εκδίκηση: Δεν αντέχω άλλο, αυτό με ξεπερνά, είναι τόσο άδικο.
Τα βράδια ειδικά η ελπίδα μας εγκαταλείπει: Θα τους δείξω εγώ, θα μετανιώσουν, θα τους λείψω. Αλλά φυσικά ποτέ δεν υλοποιούμε τις απειλές μας. Ποτέ δεν κάνουμε τίποτα το ανόητο. Είναι απλά ο τρόπος που το μυαλό μας αντιμετωπίζει καθημερινά την απίστευτη διάσταση μεταξύ του τρόπου που θα θέλαμε να είναι τα πράγματα και του τρόπου που είναι. Θα συμβιβαστούμε. Είμαστε, στο τέλος της ημέρας, πλάσματα που πάντα επιβιώνουν. Θέλουμε να νομίζουμε ότι δεν ξέρουμε τον τρόπο αλλά καθημερινά αποδεικνύουμε, παρά την οργή μας, το αντίθετο. Μπορούμε να χωνέψουμε και την πιο σκληρή ετυμηγορία. Από κατασκευής, είμαστε φτιαγμένοι να αποδεχόμαστε πάντα την καλύτερη επιλογή από τις εναλλακτικές μας. Οπότε προφανώς μπορούμε να ξεπεράσουμε και αυτή την κατακλυσμική έλλειψη αγάπης. Το χάραμα έρχεται κρύο και βαρύ, αλλά και καθησυχαστικό στη σοβαρή του μονοτονία. Θα φτιάξουμε το κρεβάτι, θα παραμερίσουμε τη θλίψη και θα συνεχίσουμε τη μέρα μας.
Υπάρχουν ευτυχώς μερικά πράγματα που μας καθησυχάζουν.
Πρώτο και σημαντικότερο, η οργισμένη μας περιφρόνηση. Ένα άει γαμήσου στο σύμπαν και σε όσους πλέκουν το εγκώμιο μιας εξιδανικευμένης πραγματικότητας που δεν μας αφορά. Ύστερα είναι ένα συγκεκριμένο είδος τέχνης, που φτιάχτηκε από μεγαλοφυείς καλλιτέχνες, που πέρασαν όση μοναξιά περνάμε και εμείς, που κατάλαβαν τη θλίψη μας πριν τη μάθουμε, μάστερς στο πένθος όπως οι STRFKR, οι White Lies, ακόμα και ο πιτσιρικάς Wethan, οι οποίοι μπορούν να εκφράσουν τα ταπεινά μας συναισθήματα με όρους υπερβατικούς και να μας μυήσουν στην πιο αξιοπρεπή μορφή της θλίψης. Ήταν και αυτοί εκεί που βρισκόμαστε και μας λένε με τον πιο αφαιρετικό τρόπο “ξέρω πως νιώθεις”.
Η μοναξιά θα είναι το βάρος μας, ένα είδος πένθους που θα κουβαλάμε από την αρχή της ενήλικης ζωής μας μέχρι το τέλος. Ένα πρόβλημα που θα έπρεπε να είχε εξαφανιστεί ωστόσο είναι ακόμα εδώ. Όμως, αυτό που έμοιαζε με μια δυσάρεστη, προσωρινή φάση εξελίχθηκε στο πιο βαθιά ανθρώπινο μας χαρακτηριστικό. Επιδιώξαμε την αγάπη και αυτή δεν ήρθε. Μια συνειδητοποίηση που θα μας λυτρώσει μόλις την αποδεχτούμε με ήρεμη και ατρόμητη ειλικρίνεια.
Απόδοση βασισμένη στο If Love Never Came του The Book of Life από την ομάδα του Alain de Botton. Μουσική από τον Αμερικάνο DJ Wethan και τους STRFKR.