Πως να μετατρέψεις τη μελαγχολία που σε πιάνει στο τέλος του Σαββατοκύριακου σε κινητήριο δύναμη προς τα εμπρός.
Νίκος Κακαβούλης
Θες να έχεις τα χέρια σου ελεύθερα; Άκουσέ το σε αφήγηση από τη Νανά Τσούμα.
Κατεβαίνει σαν γκρίζο και βαρύ σύννεφο.
Συνήθως ξεκινά στις 5μμ. Μέχρι τις 6μμ έχει αρχίσει και μπουμπουνίζει. Μετά τις 7μμ σε κατακλύζει, ειδικά όταν αλλάζει ο καιρός και η ώρα, και το τελευταίο φως της ημέρας φωτίζει μόλις τον ουρανό. Η μελαγχολία του Κυριακάτικου απογεύματος έρχεται ευλαβικά κάθε εβδομάδα και μοιάζει αναπόδραστη. Θα σε συνοδεύει σε όλη την ενήλικη ζωή.
Οι περισσότεροι τη συνδέουν με κάποια υποχρέωση της επόμενης ημέρας και τη δυσάρεστη σκέψη ότι θα χρειαστεί να πας ξανά στο γραφείο μετά από ένα τόσο ευχάριστο διάλειμμα. Πίσω από τις κουρτίνες του μυαλού σου τα πράγματα όμως είναι διαφορετικά.
Δεν είναι ότι απλά έχεις να κάνεις μια δουλειά που θα σου χαλάσει τη διάθεση. Είναι η σκληρή πραγματικότητα ότι πρέπει να επιστρέψεις στη “λάθος” δουλειά ακόμα και αν δεν έχεις την παραμικρή ιδέα για το ποια θα μπορούσε να είναι η “σωστή” δουλειά για σένα.
Η απάντηση κρύβεται μέσα σου.
Ο “εργαζόμενος εαυτός” είναι το μυστικό. Ξέρει ποιο είναι το σωστό. Σαν ομπρέλα καλύπτει το σύνολο των κλίσεων και ικανοτήτων σου και, σαν να ήταν ένα αυτόνομο ον, απαιτεί από τον υπόλοιπό σου εαυτό να αξιοποιηθούν όπως τους αρμόζει και μάλιστα στα πλαίσια της καθημερινής πραγματικότητας.
Από τη φύση σου τον έχεις ανάγκη. Χάρη σε αυτόν, από πολύ νωρίς, ξέρεις ότι θα χρειαστεί να βρεις μια δουλειά που να αντιστοιχεί με το ποιός είσαι στην πραγματικότητα και να διασφαλίσεις ότι θα βλέπεις κομμάτια του εαυτού σου να αντανακλώνται στις υπηρεσίες και στα προϊόντα που παράγεις.
Έμφυτα καταλαβαίνεις ότι αυτός είναι ο ορισμός της “σωστής” δουλειάς. Η ανάγκη να τη βρεις είναι τόσο ισχυρή και θεμελιώδης όσο η ανάγκη σου για αγάπη. Με άλλα λόγια, όταν νιώθεις ότι δεν έχεις βρει το επαγγελματικό σου πεπρωμένο αισθάνεσαι το ίδιο συντετριμένος όπως όταν ξέρεις ότι δεν έχεις καταφέρει να βρεις τον κατάλληλο σύντροφο. Το να νιώθεις ότι είσαι στη “λάθος” δουλειά και ότι τα ταλέντα και οι δεξιότητές σου ποτέ δεν θα αξιοποιηθούν πραγματικά δεν προκαλεί απλά μια ελαφριά δυσφορία. Είναι η βασική υπαρξιακή κρίση της ζωής σου.
Δευτέρα με Παρασκευή καταφέρνεις να τον αποφύγεις.
Ο “εργαζόμενος εαυτός” είναι πολύ επίμονος. Αλλά εσύ μαθαίνεις να αγνοείς τις κλήσεις του. Είσαι βλέπεις πολύ απασχολημένος με τα βασικά και δεν έχεις χρόνο να ακούσεις τις φωνές του. Στην τελική χρειάζεσαι τα χρήματα. Αλλά με στρατιωτική ακρίβεια καταφέρνει και χώνεται στη σκέψη σου τα βράδια της Κυριακής.
Σαν ένα φάντασμα που έχει κολλήσει ανάμεσα σε δύο κόσμους – δεν του έχει επιτραπεί ούτε να ζήσει ούτε να πεθάνει – έτσι και αυτός χτυπά την πόρτα της συνείδησης σου και απαιτεί επίλυση.
Σου υπενθυμίζει ότι είσαι λυπημένος ή και πανικόβλητος, επειδή βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι ο χρόνος τελειώνει και ότι δεν αξιοποιείς με το σωστό τρόπο αυτό που έχει απομείνει από τη ζωή σου. Η αγωνία του Κυριακάτικου απογεύματος και η μελαγχολία που τη συνοδεύει, δεν είναι παρά η προσπάθεια της συνείδησής σου να σε ξυπνήσει, για να κάνεις το καλύτερο που μπορείς με τον εαυτό σου.
Ιστορίες, σαν και αυτή, που εμπνέουν και παρακινούν. Κάθε βδομάδα στο email σου.
Τα Κυριακάτικα βράδια έχουν τη δική τους ιστορία.
Μέχρι πρόσφατα, πριν τα τελευταία εκατό χρόνια περίπου, δεν υπήρχε – για τους περισσότερους – καμία περίπτωση για τον “εργαζόμενο εαυτό” να βρει έκφραση μέσα από τη δουλειά. Εργαζόσουν για να επιβιώσεις και ήσουν ευγνώμων με ένα οποιοδήποτε, έστω και ελάχιστο, εισόδημα.
Αλλά χαμηλές προσδοκίες σαν και αυτές δεν υπάρχουν πλέον. Γνωρίζεις πια – επειδή υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα μπροστά στα μάτια σου ανθρώπων που το έχουν πετύχει – ότι μπορείς, με μια καλή πιθανότητα, να αξιοποιήσεις τα ταλέντα σου στη σύγχρονη αγορά. Γνωρίζεις ότι δεν είναι προαπαιτούμενο να είσαι επαγγελματικά δυστυχισμένος, και εξακολουθείς να είσαι αυτό σου προσθέτει ένα αίσθημα έντονης ντροπής.
Δεν πρέπει να είσαι τόσο σκληρός με τον εαυτό σου.
Το είδος μας, δεν έχει προλάβει ακόμα να αναπτύξει τις τεχνικές και τους μηχανισμούς που σε επανενώνουν με το κάλεσμά σου, ακόμα και όταν έχεις παραστρατήσει. Είναι στη φύση του “εργαζόμενου εαυτού” σου να είναι πολύ ομιλητικός όταν εκφράζει τη δυσαρέσκεια του και εντελώς σιωπηλός όταν καλείται να χαράξει μια νέα κατεύθυνση. Μπορείς ταυτόχρονα να είσαι τελείως σίγουρος ότι δεν κάνεις αυτό που πρέπει και εντελώς χαμένος για το τι θα έπρεπε να κάνεις.
Η απάντηση είναι υπομονή, δομημένη σκέψη και αταλάντευτη προσήλωση.
Χρειάζεσαι την πειθαρχία ενός ντετέκτιβ που ερευνά ένα μυστήριο ή ενός αρχαιολόγου που συναρμολογεί τα κομμάτια ενός σπασμένου βάζου. Δεν επιτρέπεται να συνεχίσεις να κρύβεις κάτω από το χαλί την μελαγχολία σου σαν “ένα πράγμα που συμβαίνει τις Κυριακές από το σχολείο”, και να την καλύπτεις με μπόλικα ποτά και λίγο Netflix.
Αυτή η αξιοπερίεργη Κυριακάτικη αγωνία ανήκει σε μια συγκεχυμένη αλλά εντελώς κεντρική αναζήτηση για τον πραγματικό σου εαυτό που έχει θαφτεί κάτω από την ανάγκη να ευχαριστείς τους άλλους και να φροντίζεις για τις βραχυπρόθεσμες ανάγκες σου.
Ποτέ (μόνο) την Κυριακή.
Το συμπέρασμα είναι απλό αλλά όχι αυτονόητο. Δεν πρέπει να επιτρέπεις μόνο τις Κυριακές στα συναισθήματα που σε κατακλύζουν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Πρέπει να βρίσκονται κεντρικά στη ζωή σου και να λειτουργήσουν σαν καταλύτες για μια εξερεύνηση προς τα έσω που θα συνεχίζεται καθ ‘όλη τη διάρκεια της εβδομάδας, για μήνες και χρόνια, και που θα ενθαρρύνει κουβέντες με τον εαυτό σου, τους φίλους, μέντορες και συναδέλφους σου.
Κάτι πολύ σοβαρό κρύβεται από πίσω όταν η θλίψη και το άγχος εμφανίζονται μόνο για λίγες ώρες τα απογεύματα της Κυριακής. Δεν είναι μια τετριμμένη στεναχώρια για το τέλος μιας ανάπαυλας. Αυτά τα συναισθήματα, είναι ένα καμπανάκι, μια χρήσιμη υπενθύμιση να συνεχίσεις να προσπαθείς να ανακαλύψεις ποιος πραγματικά είσαι, προτού να είναι πολύ αργά.
Απόδοση βασισμένη στο What Is That Sunday Evening Feeling? του The School of Life (δείτε το απίθανο video που το συνοδεύει). Η μουσική είναι των εξαιρετικών Αμερικανών rock band Cage The Elephant.