Aξίζει να (ξανά)ανακαλύψεις τον ξένο που κοιμάται δίπλα σου.
Νίκος Κακαβούλης
Θες να έχεις τα χέρια σου ελεύθερα; Άκουσέ το σε αφήγηση από τη Νανά Τσούμα.
Είμαι σε μια όμορφη σχέση εδώ και αρκετά χρόνια που όμως έχει αρχίσει να με κουράζει αφόρητα. Είναι αλήθεια έχω βαρεθεί αλλά δεν θέλω και να χωρίσω έναν τόσο θαυμάσιο άνθρωπο. Να αρχίσω τα τσιλιμπουρδίσματα;
– ΑΝΩΝΥΜΟΣ
Δεν είσαι μόνος.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο συνηθισμένο από αυτό το αίσθημα της απόλυτης βαρεμάρας, όταν έχεις περάσει (τόσο πολύ) καιρό με τον ίδιο σύντροφο. Την κρατάς για τον εαυτό σου. Όσο ενδιαφέρον τύπος και να ήταν στη αρχή – και όσο πετυχημένος και αν παραμένει – καταλήγεις στη δυσάρεστη θέση να ξέρεις όλες του τις ιστορίες, να μπορείς να προβλέψεις όλες του τις αντιδράσεις, να τον έχεις δει από κάθε πλευρά και να γελάς αμήχανα με τα ίδια αστεία του.
Δεν έχεις πρόθεση να απατήσεις, αλλά τα μάτια σου παίζουν· ερωτεύεσαι με πάθος πρόσωπα που βλέπεις στιγμιαία στο μετρό ή στο σούπερ μάρκετ και έχουν όλη τη γοητεία και το βάθος του αγνώστου. Στοιχειωμένος από αυτή την αίσθηση μυστηρίου που περιβάλλει αυτούς τους έρωτες των λίγων δευτερολέπτων, γίνεσαι ευέξαπτος και αχάριστος προς το μόνο άνθρωπο που στην τελική επέλεξε να περάσει μια ζωή μαζί σου.
Είναι λογικό να αναζητάς το καινούργιο στην αγάπη. Το “λάθος” είναι να πιστεύεις ότι για να το βρεις πρέπει να αλλάξεις σύντροφο. Ψάχνοντας συνέχεια, μπορεί να χάσεις τη μια σκέψη που λυτρώνει: ότι ο άνθρωπος με τον οποίο έχεις περάσει τόσο καιρό μαζί – ίσως και χρόνια – είναι ακόμα ένας άγνωστος. Και θα παραμένει άγνωστος επειδή η καθημερινή τριβή σε έχει πείσει ότι τον ξέρεις μέσα-έξω. Δεν τον κοιτάς πια με αυτή την ερευνητική ματιά που θα κοίταζες κάποιον που θα είχες μόλις γνωρίσει. Αυτή είναι και η χαριστική βολή στην περιέργειά σου. Αντί να νιώθεις μαγεμένος, αισθάνεσαι άδειος και δυσαρεστημένος.
Τον πρώτο καιρό είναι αλλιώς.
Σε βοηθά το ότι η άγνοιά σου για τον άλλο είναι προφανής. Δεν έχεις άλλη επιλογή από το μάθεις τα βασικά. Την οικογένεια του, τα σχολεία που πήγε, την καριέρα του, τους φίλους και τα ταξίδια του, τα γούστα του.
Σοκαριστικά κάποια στιγμή ξαφνικά σταματάς. Νιώθεις ότι έχεις κάνει αρκετά. Πιστεύεις ότι είναι δυνατό να ξέρεις τα πάντα για τον άλλο μετά από 150 ώρες κουβέντας. Και ξεκινούν οι κοινοτοπίες, οι βαρετές συζητήσεις για τις ειδήσεις, τα τελευταία νέα από το γραφείο και το πότε θα έρθει ο ηλεκτρολόγος να φτιάξει το θερμοσίφωνα. Δεν περιμένεις πια μεγάλες αποκαλύψεις και σταματάς να τις κυνηγάς. Η ημιμάθεια σου σε κρατάει από το να αναζητάς περισσότερα.
Βαθιά μέσα σου το ξέρεις. Ποτέ δεν θα μπορέσεις να καταλάβεις πλήρως τον τρόπο που σκέφτεται ο άλλος. Μόνο ένα μικρό κομμάτι των σκέψεών σου εξηγείται λογικά σε σένα τον ίδιο, πόσο μάλλον σε κάποιον τρίτο. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να περάσεις χρόνια αναλύοντας τη συνείδησή σου χωρίς να καταλήξεις πουθενά. Μπερδεύεις το να βλέπεις τον άλλο καθημερινά με να τον καταλαβαίνεις.
Συναισθηματικές πρώτες βοήθειες.
Ιστορίες που εμπνέουν και παρακινούν για όταν είσαι μπροστά σε (ηθικά) διλήμματα. Κάθε εβδομάδα στο email σου. Σαν να είχες έρθει στη ζωή με manual.
Είσαι λίγο κακομαθημένος.
Αυτή η δραματική έλλειψη ενδιαφέροντος για τις ιδιαιτερότητες του συντρόφου σου αντανακλά την άποψη σου για τον κόσμο. Την ίδια ακριβώς δείχνεις (δείχνουμε) για την χώρα σου, την πόλη σου, ακόμα και για το ίδιο σου το σπίτι. Κοιτάς γύρω σου και βλέπεις μόνο το κοινότοπο και το συνηθισμένο. Ποθείς το ξένο και το εξωτικό.
Ένα κάποιο αντίδοτο σε αυτή την αχαριστία είναι η μια μορφή τέχνης που σε καλεί να προσέξεις την ομορφιά και των πιο παραμελημένων πτυχών της καθημερινότητας. Μεγαλοφυείς καλλιτέχνες ανά τους αιώνες αξιοποίησαν τα ταλέντα τους για να στο δείξουν. Ακόμα και σήμερα σε προκαλούν να ξανακοιτάξεις ό,τι νομίζεις πως έχεις ήδη δει με την περιέργεια ενός εξωγήινου που έχει μόλις προσγειωθεί στη γη.
Μια νέα οπτική είναι αυτό που χρειάζεσαι.
Σε αυτό το πνεύμα μπορείς να αρχίσεις να κοιτάζεις ξανά το σύντροφό σου σαν να είναι ένα αντικείμενο από άλλο πλανήτη που αξίζει την εκτίμηση και προσοχή σου. Μπορείς να ξεκινήσεις ξανά με το να τον καλέσεις να βγείτε έξω οι δύο σας και να μιλήσετε σαν να μην ξέρετε σχεδόν τίποτα ο ένας για τον άλλο – που είναι και η αλήθεια. Πώς ήταν η σχέση του με τον πατέρα του; Τον καταλάβαιναν οι γονείς του; Στο κυρίως πιάτο μπορείς να αρχίσεις να μιλάς για τη δουλειά. Υπάρχει κάτι που τον εμπνέει ακόμα; Ποιά πιστεύει ότι είναι τα δυνατά του σημεία; Τι θα τον στεναχωρούσε αν δεν συνέβαινε; Τι ελπίζει για το μέλλον;
Με λίγη προσπάθεια μπορείς να βάλεις στην άκρη αυτή την – τόσο άστοχη – αντίληψη ότι ξέρεις τα πάντα για τον άλλον και να τον εξερευνήσεις σαν να τον πρωτογνωρίζεις· όχι μόνο αυτή τη μια φορά αλλά όποτε τον βλέπεις.
Αυτή η στάση θα σου ταιριάξει.
Με αυτή την “τεχνική” στο μυαλό θα μπορέσεις να αναγνωρίσεις κάτι που τρομάζει λίγο αλλά και κινητοποιεί. Δεν χρειάζεται να βγεις έξω για να βρεις το καινούργιο και να ανακτήσεις τον αρχικό σου ενθουσιασμό. Δεν χρειάζεται να δεις νέους ανθρώπους με κακομαθημένα μάτια· χρειάζεσαι απλά μια νέα, φρέσκια ματιά για τον κόσμο γύρω σου – ειδικά για τον ξένο που κοιμάται δίπλα σου.
Απόδοση βασισμένη στο The Stranger You Live With του πάντα άριστου The School of Life. Η μουσική είναι ένα αγαπημένο κομμάτι των Γάλλων Isaac Delusion.