Κάνε την αποτυχία επιτυχία κρατώντας την κατανόηση για τον εαυτό σου.
Νίκος Κακαβούλης
Θες να έχεις τα χέρια σου ελεύθερα; Άκουσέ το σε αφήγηση από τη Νανά Τσούμα.
(Spotify, Google Podcasts, Apple Podcasts)
“Βάζω συνέχεια υψηλούς στόχους αλλά σχεδόν ποτέ δεν τα καταφέρνω. Με έχει πιάσει μελαγχολία, αλλά δεν ξέρω τι να κάνω. Έτσι με έμαθαν. Μήπως ήρθε η ώρα να αποδεχτώ ότι η ζωή μου είναι μια αποτυχία;”
– ΑνΩνυμος
Όπως και να το δούμε, η ζωή μας είναι μια αποτυχία.
Είμαστε καταδικασμένοι. Σε μια τόσο ανταγωνιστική εποχή, όπου η φαντασία οργιάζει και οι πειρασμοί ξεχυλίζουν, έχουμε συνείδηση όλων των πραγμάτων που θα μπορούσαν να έχουν πάει καλύτερα από τη ώρα που γεννηθήκαμε. Καθημερινά μας παρουσιάζονται βαθιά σαγηνευτικές εικόνες επιτυχίας: γνωρίζουμε πως είναι ο πλούτος και η φήμη, το σεξ και η αγάπη. Αλλά τα περισσότερα από αυτά τα βιώνουμε μόνο σαν παρατηρητές ή σε μορφή πολύ κατώτερη των προσδοκιών μας.
Ας το παραδεχτούμε: η πραγματική επιτυχία είναι δυνατή μόνο για λίγους ανάμεσα μας.
Σχεδόν κανείς δεν κάνει μια κορυφαία καριέρα – ελάχιστοι είναι διάσημοι – σχεδόν κανείς δεν είναι ευτυχισμένος στην αγάπη, σχεδόν όλοι είναι πολύ φτωχοί και σχεδόν κανείς δεν εκπληρώνει τη μοίρα του.
Αυτό ακούγεται λίγο πικρόχολο. Θα πρέπει να είναι ανακουφιστικό.
Παρεξηγούμε τα στατιστικά. Μανιακά ερμηνεύουμε σαν γενικό κανόνα τις εμπειρίες μερικών απίστευτα ευλογημένων ανθρώπων. Είμαστε τόσο ανόητοι για τις πιθανότητες επιτυχίας, όσο και οι παίκτες μιας λοταρίας. Για όλους μας, οι θρίαμβοι θα αποτελούν για πάντα σύντομες και σπάνιες εξαιρέσεις. Η αποτυχία είναι το φυσικό μας σπίτι.
Αν μπορούσαμε να ταξιδέψουμε σε όλο τον κόσμο και να κοιτάξουμε τις ζωές και τα μυαλά άλλων, θα αντιλαμβανόμασταν πόσο συνηθισμένη είναι η απογοήτευση, πόσο ανεκπλήρωτη φιλοδοξία κυκλοφορεί, πόση σύγχυση και αβεβαιότητα διαδραματίζεται πίσω από κλειστές πόρτες και πόσες μικρές καταστροφές εκτυλίσσονται κάθε μέρα.
Τότε θα καταλαβαίναμε πόσο αφύσικοι (και γι’ αυτό βάναυσοι), είναι στην πραγματικότητα οι στόχοι που έχουμε θέσει. Θα είναι ένα οδυνηρό μάθημα. Θα συγκλονιστούμε και θα λυπηθούμε με αυτά που θα δούμε. Είναι φυσικό να απογοητευτούμε μόλις συμπεράνουμε ότι κατά πάσα πιθανότητα δεν θα πετύχουμε ποτέ αυτό που ελπίζουμε. Αναπάντεχα όμως, αυτή η εμπειρία θα είναι και βαθιά καθησυχαστική: Μια πραγματική παρηγοριά, που θα μας κάνει να νιώσουμε κατανόηση και τρυφερότητα προς τον εαυτό μας επειδή δεν κερδίσαμε έναν αγώνα στον οποίο άθελά μας συμμετείχαμε.
Ιστορίες, σαν και αυτή, που εμπνέουν και παρακινούν.
Κάποια στιγμή όμως πρέπει να δείξουμε και λίγη συμπόνια στον εαυτό μας.
Δεν χρειάζεται να αυτομαστιγωνόμαστε. Υπάρχουν τόσοι πολλοί τρόποι να αφηγηθούμε τη ζωή μας. Ένας από αυτούς είναι να την κατανοήσουμε και είναι βέβαιο πως δε θα γίνει λιγότερο αληθινή η αφήγησή μας από το να δείχναμε πως μισούμε τον εαυτό μας. Αν ένας άγνωστος μας συμπεριφερόταν με αυτόν τον τρόπο, θα τον κρίναμε αφόρητα σκληρά. Γιατί λοιπόν κάποιος να μας επιβραβεύσει επειδή εμείς οι ίδιοι ήμασταν οι χειρότεροι μας επικριτές;
Η στεναχώρια για τα λάθη και τις απογοητεύσεις, μας ενώνουν με τους άλλους.
Η γνήσια φιλία βασίζεται στην αμοιβαία αποκάλυψη του πόσο ευάλωτοι και εύθραυστοι είμαστε. Αν δεν νιώθαμε, που και που, ότι έχουμε σπαταλήσει τη ζωή μας δεν θα μπορούσαμε με τίποτα να κατανοήσουμε τα προβλήματα των άλλων. Ακούγεται παράδοξο, αλλά δεν θα ξέραμε πώς να κάνουμε φίλους.
Η εμμονή με την αποτυχία, μας κάνει να ξεχνάμε πόσες φορές την έχουμε γλιτώσει.
Όταν κολλάμε σε αυτά που μας λείπουν, ξεχνάμε τις δυσκολίες που έχουν βρεθεί στο δρόμο μας και τις ξεπεράσαμε. Άλλοτε εύκολα, άλλοτε ξυστά την έχουμε σκαπουλάρει από απίθανες καταστάσεις. Μπορεί κάπου κάπου να αποτυγχάνουμε, αλλά δικαιούμαστε να θεωρούμε τους εαυτούς μας πολύ τυχερούς. Όπως και να’χει καταφέραμε να αποφύγουμε την απόλυτη καταστροφή που συνεχώς μπλέκεται στα πόδια μας. Αυτό, από μόνο του, είναι μια επιτυχία που αξίζει να γιορτάσουμε.
Βασισμένο στο The School of Life. Μουσική από τους Phoenix.